De komende weken onderneem ik een poging een afstand van 10 km zonder problemen te kunnen lopen. Hier vind je geregeld een verslag van de vorderingen. Met wetenswaardigheden over de omgeving waarin ik loop.
In de veertiende trainingsweek ga ik weer verder met het trainingsschema. Voor deze week is dat: 6,5 - 3 (stevig tempo) - 8,5 km.
Maandag 31 augustus: een rustdag.
Dinsdag 1 september: We beginnen deze week met een Ommetje uit de reeks van de Gemeente Terneuzen, dat precies de goede lengte heeft voor de eerste trainingstocht van deze week: 6,5 km.
Ten zuiden van de stad Axel liggen flinke wandelgebieden met bos, vijvers en kreken. We wandelden al vaker aan de zuidwest zijde, waar naast bos en water o.a. een golfbaan, een zweefvliegveld, een kunstbos en een natuurspeeltuin te vinden zijn. Dit rondje ligt echter aan de zuidoost zijde, waar we slechts een deel van kennen. Het is uitstekend wandelweer, dus parkeren we de auto bij de Watertoren en volgen de aanbevolen route via het kaartje uit de krant. Ook van deze wandeling is weer een GPS route, maar als je je GPS vergeet mee te nemen....
De route loopt langs een grote waterplas en schampt langs het centrum, om daarna via een stukje bosgebied in een villawijk te belanden. Mooie optrekjes daar. We verlaten Axel via een landbouwweg en duiken vervolgens weer het bos in. Het is er heerlijk en rustig wandelen. De vegetatie valt op. In het voorjaar moeten hier orchideeën bloeien. Nu zien we uitzonderlijk veel bloeiende munt en heelblaadjes. Vlinders en bijen doen er zich tegoed aan. Op de grote plas veel watervogels met jongen. We kiezen hier even voor een rustpauze.
Na 5 km komen we weer uit bij de auto, maar er staat nog een rondje op het programma aan de achterkant van de Watertoren. De Watertoren is in het seizoen te bezoeken (en ook daar is een geocache te vinden), de heemtuin erachter is altijd toegankelijk. We klimmen de hoge trap op en lopen met zicht op de golfbaan naar de ingang van het Kunstbos. Hier staan verspreid door het bos enkele kunstwerken. Voor ons bekend terrein, maar vandaag willen we liever even de Natuurspeeltuin zien, die Staatsbosbeheer enkele jaren geleden aanlegde samen met een groep moeders uit Axel. Het ziet er prima uit. Vlakbij ligt ook nog een uitdagend fietscross terreintje. Kinderen kunnen zich hier volop uitleven.
Na dit extra rondje is het doel van vandaag gehaald: 6,5 km. Met een gemiddelde snelheid van 4,7 km. We gaan tevreden, en niet echt moe, naar huis. Meer info over de route en de GPX file vind je HIER.
Woensdag 2 september: een rustdag.
Donderdag 3 september: een rustdag.
Vrijdag 4 september: De langste wandeling van deze week zou 8,5 km moeten worden. Het is een beetje moeilijk iets te vinden van die afstand, dat me bevalt. Met behulp van de wandelknooppuntenkaart van West-Zeeuws-Vlaanderen stippel ik zelf een route uit vanuit Sint-Kruis: deels bekend, deels nieuw voor me. Op de kaart is niet veel te zien van de aard van de omgeving. Ik zie veel dijken, wat water en een groot stuk over onverharde paden. De afstand is wel ruim 10 km. Maar met geregeld rusten onderweg, zou dat toch moeten kunnen gok ik. Helaas zal blijken dat dat zelfoverschatting is....
Sint-Kruis is een piepklein dorpje, met een flinke kerk, waarvan de toren de bijnaam De Peperbus kreeg. Vlakbij de ingang van het dorp ligt café Zeelandia, beter bekend als Bij Greetje. Alle dagen open en bekend bij wandelaars, fietsers en de vaste ploeg biljarters. Zo dicht bij de grens zijn dat vaak Vlamingen. Daar parkeren we de auto, met de bedoeling er nog wat te drinken als we uitgewandeld zijn.
Het eerste stuk is me bekend: langs de kronkelige Kleine en Grote Boomdijk (helaas zijn hier en daar de bomen gekapt en vervangen door iele stammetjes die de droge en hete zomer niet allemaal overleefd hebben). Ons eerste rustpunt vinden we bij een picknickbankje op de kop van de Sint-Kruiskreek. Genietend van het uitzicht en mijn druiven bekijken we de rest van de route op de kaart. Nog een stuk over en langs kronkeldijken en dan komt het onverharde deel. Daar kijken we naar uit: het is mooi weer en we worden geregeld ingehaald door fietsers, die we niet altijd aan horen komen en af en toe een auto of tractor. Zo gaat dat op het asfalt nu eenmaal. Maar er is gelukkig genoeg te zien in de omgeving.
Eindelijk bereiken we het kilometers lange, onverharde pad. Het blijkt een grindpad te zijn: een karrespoor, aanvankelijk langs een dijk. Het is er behoorlijk saai: aan een kant geen uitzicht door de dijk, aan de andere kant eindeloze akkers tot aan de horizon. Het wordt ook warmer, de vermoeidheid slaat toe en we missen een plekje om even te rusten. Aan het einde van de dijk staat een boerderij, we hopen dat het landschap vandaar afwisselender wordt. Hij staat op een T-splitsing en we zoeken tevergeefs naar een geel pijltje van het wandelnetwerk. We zien Sint-Kruis links van ons liggen, maar pakken toch maar de kaart erbij. We moeten rechtsaf. Dat klopt ook met het pijltje dat we wel vinden voor de tegengestelde richting.
Het voelt vreemd: Aardenburg ligt nu recht voor ons. We verwachten steeds dat het pad ergens linksaf zal slaan, maar dat gebeurt niet. We kunnen het ellenlange, saaie grindpad, zonder bankjes alleen maar volgen, nergens is een afslag. Het is doorbijten. Wat zijn we opgelucht als we aan het einde van het pad, vlakbij de rotonde van Aardenburg, eindelijk een bankje zien staan. We zijn totaal op en blijven er een dik kwartier zitten, weer met uitzicht op een kreek.
De teller staat inmiddels op bijna 9 km en we moeten nog 2 km lopen om Sint-Kruis weer te bereiken. En dan blijkt wat op tijd rusten en een prettige omgeving doen. Over een binnenweg leggen we het laatste stuk af: langs mooie huizen en tuinen, langs stukjes bijzondere natuur en tenslotte weer een stuk langs de lange Sint-Kruis kreek. Er staat zelfs nog een bankje in de schaduw, maar we moeten door. Via het fietspad steken we de kreek over en lopen Sint-Kruis binnen. Helaas geen Greetje meer voor ons vandaag. Het is al laat, we zijn volkomen uitgeput en willen alleen nog maar naar huis. Bovendien is het café al volgestroomd met de vaste biljartclub (zonder de 1,5 m.)....
We hebben 11 km gelopen, veel meer dan de bedoeling was. Met een gemiddelde snelheid van 4,4,km/u. (De knooppunten die we volgden waren: 15-71-72-91-33-34-15. Het mooiste stuk vonden wij: 33-34-15.)
Zaterdag 5 en zondag 6 september: rustdagen. De korte route op het schema van 3 km sla ik over. De tocht van vrijdag heeft een te grote impact gehad op mijn knieën en voeten. Het was een beetje overmoedig te denken dat je van 7,5 km ineens over zou kunnen stappen naar 10. En dan blijkt dat ook nog eens 11 te zijn.... Het totaal aantal km voor deze week is ongeveer gehaald, dus ik vind het wel goed zo.
Resultaten veertiende week
De afgelopen week heb ik 2 keer gewandeld en in totaal 17,5
km afgelegd. Minder dan het schema. Weer blijkt dat na elk wandeluur even rusten belangrijk is en dat het niet wijs is te snel voor langere afstanden te kiezen. Een mooie, afwisselende omgeving helpt daarnaast om de vermoeidheid minder te voelen.
© Jannie Trouwborst, september 2020.
Sinds 31 mei 2020 in totaal gelopen: 227 km (afgerond).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten