Wandeltraining week 17: Ommetje Sas van Gent en herfst in Braakman-Noord

Mijn doel om weer 10 km te kunnen wandelen is bereikt. Nu is het zaak dat met steeds meer gemak te kunnen doen en de opgebouwde conditie vast te houden. Voorlopig zal ik twee wandelingen per week maken. Een van 4 tot 6 km en een van ca. 10 km. En natuurlijk blijven vertellen over de bijzonderheden van de omgeving.

Maandag 21 september: rustdag

Dinsdag 22 september: Deze zomer heeft de gemeente Terneuzen voor al haar 14 kernen een Ommetje laten maken en op de website geplaatst, inclusief informatie. Via een link is het mogelijk de bijbehorende GPX-files op RouteYou.com te downloaden. Het overzicht van al deze Ommetjes vind je: HIER.

De afgelopen weken hebben wij er 7 gelopen: Hoek (Vremdieke), Biervliet , Philippine, Westdorpe (Canisvliet), Zandstraat,  Axel en Zuiddorpe. We zijn dus op de helft. Het is de bedoeling om ook de andere helft nog te lopen. Zo komen hier dus nog voorbij: Terneuzen, Zaamslag, Koewacht, Overslag, Spui en Sluiskil. En vandaag lopen we het Ommetje van Sas van Gent. Het is een van de laatste mooie dagen van deze zomer. Ik maak me al zorgen over de rest van de week, waar voor harde wind, lagere temperaturen en veel regen in Zeeland voorspeld zijn. Hoe dat met de langste wandeling moet? 

In Sas van Gent komen we vaak en de wandeling heeft dan ook niet veel verrassends voor ons. Voor de geschiedenis, andere wetenswaardigheden en informatie over het geweldige museum daar verwijs ik graag naar een eerder blog daarover (KLIK HIER) Het oorspronkelijke rondje is maar 3,8 km. We hebben er zelf dus nog maar een stukje aangeplakt. Dat bracht ons naar de uiterste punt van het schiereilandje in het Kanaal van Gent naar Terneuzen. In de schaduw op een bankje van het uitzicht genieten is niet verkeerd tijdens deze laatste uren van de zomer. De uiteindelijke afstand bleek 4,5 km te zijn met een gemiddelde snelheid van 4,6 km/uur. Op verharde ondergrond loop je nu eenmaal iets sneller, blijkbaar.

De GPX-file van de oorspronkelijke route vind je HIER.

Woensdag 23 en donderdag 24 september: rustdagen.

Vrijdag 25 september: Ik had een geweldig leuke wandelroute opgezocht van ruim 10 km aan de andere kant van de tunnel. De weersvooruitzichten voor vandaag zijn echter zo dramatisch voor Zeeland dat ik het niet aandurf. Storm en slagregens wil je niet meemaken op de Westerscheldedijk bij Ritthem en Fort Rammekens. Dat bewaren we dus maar tot een andere keer.

De ochtend zou tot ca. 12 uur nog droog moeten zijn, de wind zal langzaam aantrekken. Dat betekent dat we nog wel een rondje in de omgeving kunnen maken. Dit keer in de Braakman-Noord: de hoge, oude bomen in Zuid vertrouw ik niet met veel wind. In Noord zijn er daar veel minder van.

De gele route is de langste route in Noord en zou 9 km moeten zijn. Daar moeten we het deze week dan maar mee doen. Na de vele regen die de afgelopen nacht al gevallen is ziet alles er heerlijk fris uit. Hoewel veel bramen er verdroogd uitzien, treffen toch nog een paar plekjes aan waar ze zoet en sappig aan de struiken zitten. Die kun je niet laten hangen natuurlijk. 

Op een bankje vind ik een prachtig beschilderde steen. Ik neem hem mee om later op te zoeken wat "Doodle-stones" zijn. (Op FB vind ik de bijbehorende groep. Het lijkt me wel een leuke hobby. We zullen de steen weer elders neerleggen.)

Veel kruiden lijken opnieuw in bloei te staan, terwijl ook de paddestoelen al hun best doen. De kardinaalsmuts bloeit uitbundig. De gevolgen van extreme droogte in de vorm van lage waterstanden in de doorgaans zo fraaie kreken en poeltjes zijn dramatisch. Sommige zijn totaal uitgedroogd. Er zal nog heel wat regen moet vallen... Halverwege rusten we uit op "onze" picknickbank (gekregen van onze kinderen en kleinkinderen, toen we 50 jaar getrouwd waren). 

Vanwege de toenemende wind en een enkele spat kiezen we niet voor het stuk van ca. 800 m. van de officiële route over de kruin van de dijk, maar voor het fietspad dat er evenwijdig aan loopt. Zo komen we tenminste ook nog langs het vogeluitkijkpunt over de Grote Plas. Via het graspad er tegenover sluiten we even later weer aan op de route.

De spetters beginnen serieus te worden en we besluiten stevig door te stappen. Geen tijd meer voor bramen, foto's en bankjes. Het regent flink als we de auto bereiken, maar eenmaal ingestapt barst de bui pas echt los.

Tijdens onze wandeling hebben we maar 3 mensen gezien: een wielrenner en twee wandelaars. Wat een verschil met vorige week....

We hebben vandaag ruim 8 km gelopen met een gemiddelde snelheid van 4,8 km/uur! De afstand is niet helemaal genoeg, maar vooruit maar. De snelheid is vooral te danken aan het laatste stuk, toen het echt ging doorregenen en we zo snel mogelijk de auto wilden bereiken.

Meer lezen over de wandelmogelijkheden in de Braakman-Noord? Lees er dan over in een eerder blog: KLIK HIER. Onze wandelroute (grotendeels langs de gele pijltjes) staat als GPX-track op RouteYou. Klik daarvoor hier: Braakman-Noord. 

Resultaten zeventiende week

De afgelopen week heb ik 2 keer gewandeld en in totaal ruim 12,5 km afgelegd. De herfst is begonnen. We zullen rekening moeten gaan houden met andere weersomstandigheden.

© Jannie Trouwborst, september 2020.

Sinds 31 mei 2020 in totaal gelopen: 284,5 km (afgerond).

Wandeltraining week 16: Ommetje Zuiddorpe en de Wallen van Retranchement

De komende weken onderneem ik een poging een afstand van 10 km zonder problemen te kunnen lopen. Hier vind je geregeld een verslag van de vorderingen. Met wetenswaardigheden over de omgeving waarin ik loop.

In de zestiende trainingsweek staat het volgende schema op het programma: 6,5 - 4,5 - 9,5 km.

Maandag 14 september: Het belooft een bloedhete dag te worden, dus besluiten we vroeg op pad te gaan om een rondje van ongeveer 6,5 km door de Braakman-Zuid te lopen. We kiezen zoveel mogelijk voor beschaduwde paden en wandelen kriskras in de richting van het uitkijkpunt. Daar rusten we even uit en nemen een andere weg terug naar de P-plaats. We komen tot twee keer toe wandelaars tegen die het Grenslandpad lopen, te herkennen aan het LAW-boekje in hun hand. Door de Braakman loopt dan ook een van de mooiste trajecten in Zeeuws-Vlaanderen. 

 

Ondanks de hitte begint de herfst zich al aardig te roeren. We zien verschillende paddenstoelen en veel bomen beginnen te kleuren en hun bladeren los te laten. Afstand schatten gaat steeds beter: we lopen dit keer 6,45 km, met een behoorlijk tempo (voor mijn doen): 4,6 km/uur.

Dinsdag 15 en woensdag 16: rustdagen.

Donderdag 17: Voor vandaag staat er 4,5 km op het programma. Dat komt mooi uit om weer eens een Ommetje te maken van de Gemeente Terneuzen. Die van Zuiddorpe is precies lang genoeg. Het dorp is vooral bekend door de enorme lindebomen op het Dorpsplein en door de asperges die in de omgeving geteeld en in het dorp geserveerd worden. Elk jaar in augustus wordt het boekweitfeest gevierd, een gewas dat hier vroeger veel verbouwd werd. Op de toegangspoort naar Fort Sint Jan staat het wapen van het dorp met de 3 boekweitplanten.

In de middeleeuwen was heerlijkheid Zuiddorpe in bezit van familie Van Ghistele. Familie Van Ghistele was een oude en invloedrijke adellijke familie van Vlaanderen die in Zuiddorpe het kasteel de Moere bezat. Joos van Ghistele (1446-1516), heer van Maelstede, Moere, Axel en Hulst ondernam in 1481 een bedevaartstocht naar het heilige land. Hiermee verkreeg hij de bijnaam de grote reiziger. Op zijn tocht heeft hij, naar eigen zeggen, zaadjes van de boekweitplant in zijn holle pelgrimsstaf gesmokkeld. In zijn tijd gold een streng exportverbod op boekweitzaadjes. Na zijn terugkeer in Zuiddorpe teelde hij als eerste in Nederland boekweit. De drie boekweitplanten in het wapen van Zuiddorpe herinnert hieraan (Wikipedia).

Bij de start naast de kerk, staat een plattegrond met de routes en een bakje met routefolders van de 4 wandelroutes die de Stichting Kerkenpaden Zuiddorpe ontwikkeld heeft. Ik besteedde er al eerder uitgebreid aandacht aan, zie HIER. Vandaag kiezen we voor het Ommetje dat over een route gaat die we nog niet eerder liepen. Het gaat niet helemaal naar wens: de GPS-route loopt niet helemaal gelijk met de route op het kaartje uit de krant, er ontbreken af en toe gele pijlen (die weer niets te maken hebben met de eigen pijlen van de kerkenpadroutes). Daardoor lopen we een enkel mooi pad mis en meer over asfalt dan nodig. Het wordt ook snel warmer. We hebben het niet zo naar onze zin, al is het op zich best een aardige wandeling. Terug op het Dorpsplein blijkt ook nog de horeca dicht te zijn vanwege een trouwerij. Het is niet anders.

We hebben 5,3 km afgelegd (door het mislopen), met een gemiddelde van 4,5 km/uur. Meer info over de route en de GPX file vind je HIER.

Vrijdag 18 september: rustdag.

Zaterdag 19 september: Nu we al twee keer onbedoeld een route gelopen hebben van meer dan 10 km besluit ik de 9,5 km die voor deze week op het schema staat ook maar uit te breiden naar 10 km. Ik kies een wandeling van Roots via RouteYou vanuit Retranchement:  Boomkikkers in Zeeuws-Vlaanderen. De route is 10,2 km en gaat voor een deel over bekend terrein. We gaan vroeg op pad om drukte en warmte voor te zijn. 

In heel Zeeuws-Vlaanderen zijn vestingsteden te vinden, ontstaan ten tijde van de Tachtigjarige Oorlog. Vele hebben nog een omwalling, waarover gewandeld kan worden. Ook de verbindingen tussen de vestingsteden en forten zijn nog aanwezig of hersteld. Je kunt er alles over te weten komen in museum Het Bolwerk te IJzendijke. Wie de rondwandeling (bewegwijzerd) maakt over de wallen van Retranchement (het Franse woord voor verschansing in de vorm van een aarden wal zonder vaste vorm) krijgt een goed beeld van wat dat inhoud. Je bent dan zo'n, 4,5 km onderweg. Het stadje zelf is ook een bezoek waard, met o.a. een goed onderhouden houten standaardmolen en gezellige horeca. In het voorjaar kun je het natuurgebied van de wallen volop boomkikkers horen. Als je met een gids meegaat, zie je wellicht de kleine gifgroene kikkertjes.

Buiten de wallen bevindt zich de herstelde redoute Fort Berchem, die toegankelijk is. Het is een aanrader om even door het hekje te gaan: de ingang ligt aan de andere zijde, uit het zicht, je moet er eerst omheen lopen. De route die wij vandaag lopen komt er langs. 

We volgen de route via de GPS-track en hebben het de eerste 6 km enorm naar onze zin. De wallen zijn altijd leuk om te belopen en na Fort Berchem volgen we voornamelijk onverharde paden, lopen door een natuurgebied en rusten na een uurtje uit op een paar hooibalen bij een boerderij. Het is zonnig, maar er staat ook wat wind en het is niet warm. We komen tot vlakbij Sluis. Daar worden we via een infobord opmerkzaam gemaakt op de plek waar de voormalige Zwingeul met de Haven van Sluis lag. Er volgt een stukje over het fietspad naast langs de Provinciale weg, waar het al wat drukker begint te worden. We kijken uit naar het moment dat we linksaf mogen slaan om terug te keren naar ons startpunt.

En dan blijkt dat we de route beter andersom hadden kunnen lopen: we zijn de voorbij razende auto's kwijt, maar komen nu op een heel druk fietspad terecht. Hier hadden we niet op gerekend: mountainbikers, elektrische fietsen, bromscooters, toerfietsers, bakfietsen en recreatiefietsers. Van achter ons en van voren, met flinke snelheid en soms in flinke groepen. En 1,5 m afstand houden? Je mag blij zijn als ze je niet van het fietspad rijden. Het is voortdurend goed opletten. En dat bijna 4 km lang.

Gelukkig vinden we halverwege in een bocht een bankje, met de rug naar het fietspad. We strijken er neer voor een boterham en verzamelen een half uur lang de moed ons weer in het fietsverkeer te begeven. Vanaf het fietspad heb je zicht op een groot natuurgebied met veel vogels. We gaan hier zeker nog eens heen, maar niet meer in het weekend en in een ander jaargetijde. En tegen de route in, want in de vroegte is het vast minder druk op het fietspad.

Langs Fort Berchem bereiken we Retranchement weer, lopen opnieuw over een stuk van de wallen en komen uit bij de parkeerplaats. Moe, maar niet uitgeput. De teller staat op 10,4 km, met een gemiddelde van 4,4 km/uur.

N.B. Van deze route bestaat ook een uitgebreidere versie van 17,4 km, die ook de wallen van Sluis meeneemt. Die vind je HIER. 

Zondag 20 september: rustdag.

Resultaten zestiende week

De afgelopen week heb ik 3 keer gewandeld en in totaal ruim 22 km afgelegd. Meer dan het schema. Weer blijkt dat na elk wandeluur even rusten belangrijk is. Een mooie, afwisselende omgeving helpt enorm om de vermoeidheid minder te voelen.

De laatste wandeling toont voor mij aan dat het gestelde doel van 10 km bereikt is. Maar voor ik verder ga met het volgende doel (15 km op een dag) laat ik dit schema los en ga ik de komende tijd 2 maal per week wandelen. Eén korte wandeling tussen de 4 en 6 km (onder andere de nog resterende Ommetjes) en één lange van ca. 10 km.

© Jannie Trouwborst, september 2020.

Sinds 31 mei 2020 in totaal gelopen: 272 km (afgerond).

Wandeltraining week 15: Door de grootste bosgebieden van Zeeland

De komende weken onderneem ik een poging een afstand van 10 km zonder problemen te kunnen lopen. Hier vind je geregeld een verslag van de vorderingen. Met wetenswaardigheden over de omgeving waarin ik loop.

In de vijftiende trainingsweek herhaal ik het schema van vorige week, die niet zonder problemen verliep. Dat is: 6,5 - 3 (stevig tempo) - 8,5 km.

Maandag 7 september: rustdag.

Dinsdag 8 september: Heerlijk nazomerweer, ideaal om een rondje door de Braakman-Zuid te maken. Hoe vaak we hier ook wandelen, er is altijd wat nieuws te zien. Afwisseling in paden en omgeving is er genoeg. Het gebied is de laatste jaren verder uitgebreid en vormt nu, samen met de Braakman-Noord, een van de grootste natuurgebieden van Zeeland. Ik schreef er al eerder een uitgebreid blog over, zie HIER.

Het ruikt al een beetje herfstig, bladeren beginnen te kleuren en te vallen, er zitten rozenbottels aan de struiken, paddestoelen komen voorzichtig kijken, door de dauw zijn de spinnenwebben goed zichtbaar. Kortom het is weer genieten voor wie het zien wil. En het is er altijd stil en rustig. Een mooi, onontdekt stukje Nederland. 

Op de uitkijkheuvel houden we even pauze. In de verte, voorbij de plas met watervogels, zien we de autootjes voorbij schuiven over de enige snelweg van Zeeuws-Vlaanderen. Horen doen we ze niet. Terug bij de auto staat er 7,1 km op de teller met een gemiddelde loopsnelheid van 4,8 km/uur. En echt moe ben ik niet.

Woensdag 9 september: We hebben visite: mijn broer en schoonzus, die we door de Corona al heel lang niet gezien hebben. Ze wandelen graag en dus kiezen we vandaag wederom voor de Braakman-Zuid. Het groepje splitst zich eigenlijk vanzelf op: Schoonzus en ik stappen stevig door, Man en Broer kuieren op hun gemakje achter ons aan. We moeten geregeld even op ze wachten. Ik merk dat het stevig stappen en ook nog praten een uitdaging is: het lukt me maar net. Aan de conditie moet dus nog wel wat gebeuren.

Na even op de bankjes op de uitkijkheuvel gezeten te hebben keren we via een andere route terug naar de auto. We blijken 5 km afgelegd te hebben (volgens de GPS van mijn man). De snelheid waarmee is me niet bekend, omdat ik mijn telefoon niet bij me had. Ik ga er vanuit, dat buitenadem raken tijdens een gesprek betekent dat ik genoeg doorstapte.

Donderdag 10 en vrijdag 11 september: rustdagen.

Zaterdag 12 september: Zes keer per jaar kunnen we gratis door de Westerscheldetunnel. Over en weer maken de Zeeuwen dan graag gebruik van de gelegenheid "de overkant" te bezoeken, voor familiebezoek, winkelen of net als wij eens ergens anders te gaan wandelen. Wie Zeeland zegt, denkt aan strand en zee, maar dat er ook flinke bosgebieden zijn, is minder bekend. Ik zal er nog wel eens een overzichtje van maken. Maar je kunt natuurlijk ook zelf op de site van Staatsbosbeheer en Het Zeeuwse Landschap kijken.

Wij maken vandaag een uitstapje naar Schouwen-Duiveland, naar een ander groot natuurgebied van Staatsbosbeheer: de Boswachterij Westerschouwen (via de link vind je het blog dat ik er eerder over schreef, inclusief de wandelmogelijkheden). Voor de trainingswandeling van 8,5 km die ik zou willen maken parkeren we de auto (gratis) bij het Sportcentrum langs de N57. Vandaar lopen we naar de P-plaats aan de Adriaan van de Weideweg. We kiezen voor de paarse wandelroute Theunesses Hil, die voert door een gebied dat genoemd is naar de kooijker die er in 1893 woonde. De route zou 6,5 km moeten zijn. Samen met de wandeling vanaf onze parkeerplaats, zou dat ongeveer moeten kloppen met de trainingsafstand. Ik weet in elk geval zeker dat er onderweg genoeg bankjes zullen zijn om bijtijds uit te rusten.

Op de lange toegangsweg naar het begin van onze route worden we geregeld ingehaald door fietsers en mountainbikers, want ook die hebben eigen routes in het bos. En er zijn meer wandelaars op pad. Maar als we eenmaal op de paarse route lopen, wordt het steeds rustiger. Vele jaren brachten we met onze kinderen de vakanties hier door en omdat het al even geleden is dat we hier waren, vallen de veranderingen goed op. Onze wandeling loopt voor een groot deel op de grens met de Zeepeduinen. Het zicht erop is vrijgemaakt en ook de Zeepeduinen zelf lijken meer open. Vanaf een bankje genieten van het uitzicht, met in de verte een groepje herten dat lekker ongestoord ligt te herkauwen op een zandheuvel. Als we verder lopen, valt de helder witte toren van Vliegveld Haamstede goed op. 

Het is geweldig wandelweer voor het bos. Ook al moeten we af en toe door het mulle zand ploegen en hoogteverschillen overbruggen, lekker in de schaduw, met een fris windje is het allemaal goed te doen. We lopen hele stukken zonder iemand te zien. We kijken intussen uit naar een bankje voor onze boterham. Het eerst volgende is bezet. Het ligt prachtig aan de rand van een grote waterplas die wij nog kennen als een diep dal. We stappen door en bij het volgende bankje hebben we meer geluk. Terwijl we een half uurtje pauze nemen om te eten, zien we hoe het drukker begint te worden: er komen heel wat wandelaars voorbij.

We lopen naar de enige schuilhut die nog over is van de drie die wij kenden. De laatste keer dat wij hier wandelden keken we vanaf daar uit over een grote plas met veel watervogels. Inmiddels wordt het uitzicht weer belemmerd door bomen en struiken. Gelukkig hadden we hem al bekeken vanaf de oever voor we de heuvel naar de hut beklommen. (De plassen in de voormalige dalen zijn bedoeld voor de drinkwatervoorziening van Zeeland. Een uitgebreide uitleg vind je bij het pompstation van Evides aan het einde van deze wandeling).

Volgens de kaart zit het grootste deel van de route erop, maar dat we toch nog even flink ons best zullen moeten doen, blijkt als we het eerst volgende pad in slaan: een steile klim door mul zand en over boomwortels. Maar daarna is het relaxed lopen naar de Adriaan van de Weideweg. Op dat lange betonpad naar de P-plaats is het inmiddels behoorlijk druk met wandelaars en fietsers. We zijn blij dat wij vroeg op pad zijn gegaan.

Tot onze verbazing hebben we meer gelopen dan de bedoeling was: 10,4 km. We zijn wel flink moe, maar niet zo uitgeput als de vorige week. En over een gemiddelde snelheid van 4,4 km/uur mag ik ook niet mopperen. Het lijkt erop dat het voorlopige einddoel in zicht komt.

Resultaten vijftiende week

De afgelopen week heb ik 3 keer gewandeld en in totaal  22,5  km afgelegd. Meer dan het schema. Weer blijkt dat na elk wandeluur even rusten belangrijk is. Een mooie, afwisselende omgeving helpt enorm om de vermoeidheid minder te voelen.

© Jannie Trouwborst, september 2020.

Sinds 31 mei 2020 in totaal gelopen: 249,5 km (afgerond).

Wandeltraining week 14: Het Ommetje van Axel en een monstertocht bij Sint-Kruis

De komende weken onderneem ik een poging een afstand van 10 km zonder problemen te kunnen lopen. Hier vind je geregeld een verslag van de vorderingen. Met wetenswaardigheden over de omgeving waarin ik loop.

In de veertiende trainingsweek ga ik weer verder met het trainingsschema. Voor deze week is dat: 6,5 - 3 (stevig tempo) - 8,5 km.

Maandag 31 augustus: een rustdag.

Dinsdag 1 september:  We beginnen deze week met een Ommetje uit de reeks van de Gemeente Terneuzen, dat precies de goede lengte heeft voor de eerste trainingstocht van deze week: 6,5 km.

Ten zuiden van de stad Axel liggen flinke wandelgebieden met bos, vijvers en kreken. We wandelden al vaker aan de zuidwest zijde, waar naast bos en water o.a. een golfbaan, een zweefvliegveld, een kunstbos en een natuurspeeltuin te vinden zijn. Dit rondje ligt echter aan de zuidoost zijde, waar we slechts een deel van kennen. Het is uitstekend wandelweer, dus parkeren we de auto bij de Watertoren en volgen de aanbevolen route via het kaartje uit de krant. Ook van deze wandeling is weer een GPS route, maar als je je GPS vergeet mee te nemen....

De route loopt langs een grote waterplas en schampt langs het centrum, om daarna via een stukje bosgebied in een villawijk te belanden. Mooie optrekjes daar. We verlaten Axel via een landbouwweg en duiken vervolgens weer het bos in. Het is er heerlijk en rustig wandelen. De vegetatie valt op. In het voorjaar moeten hier orchideeën bloeien. Nu zien we uitzonderlijk veel bloeiende munt en heelblaadjes. Vlinders en bijen doen er zich tegoed aan. Op de grote plas veel watervogels met jongen. We kiezen hier even voor een rustpauze.

Na 5 km komen we weer uit bij de auto, maar er staat nog een rondje op het programma aan de achterkant van de Watertoren. De Watertoren is in het seizoen te bezoeken (en ook daar is een geocache te vinden), de heemtuin erachter is altijd toegankelijk. We klimmen de hoge trap op en lopen met zicht op de golfbaan naar de ingang van het Kunstbos. Hier staan verspreid door het bos enkele kunstwerken. Voor ons bekend terrein, maar vandaag willen we liever even de Natuurspeeltuin zien, die Staatsbosbeheer enkele jaren geleden aanlegde samen met een groep moeders uit Axel. Het ziet er prima uit. Vlakbij ligt ook nog een uitdagend fietscross terreintje. Kinderen kunnen zich hier volop uitleven.

Na dit extra rondje is het doel van vandaag gehaald: 6,5 km. Met een gemiddelde snelheid van 4,7 km. We gaan tevreden, en niet echt moe, naar huis. Meer info over de route en de GPX file vind je HIER.

Woensdag 2 september: een rustdag.

Donderdag 3 september: een rustdag.

Vrijdag 4 september: De langste wandeling van deze week zou 8,5 km moeten worden. Het is een beetje moeilijk iets te vinden van die afstand, dat me bevalt. Met behulp van de wandelknooppuntenkaart van West-Zeeuws-Vlaanderen stippel ik zelf een route uit vanuit Sint-Kruis: deels bekend, deels nieuw voor me. Op de kaart is niet veel te zien van de aard van de omgeving. Ik zie veel dijken, wat water en een groot stuk over onverharde paden. De afstand is wel ruim 10 km. Maar met geregeld rusten onderweg, zou dat toch moeten kunnen gok ik. Helaas zal blijken dat dat zelfoverschatting is....

Sint-Kruis is een piepklein dorpje, met een flinke kerk, waarvan de toren de bijnaam De Peperbus kreeg. Vlakbij de ingang van het dorp ligt café Zeelandia, beter bekend als Bij Greetje. Alle dagen open en bekend bij wandelaars, fietsers en de vaste ploeg biljarters. Zo dicht bij de grens zijn dat vaak Vlamingen. Daar parkeren we de auto, met de bedoeling er nog wat te drinken als we uitgewandeld zijn.

Het eerste stuk is me bekend: langs de kronkelige Kleine en Grote Boomdijk (helaas zijn hier en daar de bomen gekapt en vervangen door iele stammetjes die de droge en hete zomer niet allemaal overleefd hebben). Ons eerste rustpunt vinden we bij een picknickbankje op de kop van de Sint-Kruiskreek. Genietend van het uitzicht en mijn druiven bekijken we de rest van de route op de kaart. Nog een stuk over en langs kronkeldijken en dan komt het onverharde deel. Daar kijken we naar uit: het is mooi weer en we worden geregeld ingehaald door fietsers, die we niet altijd aan horen komen en af en toe een auto of tractor. Zo gaat dat op het asfalt nu eenmaal. Maar er is gelukkig genoeg te zien in de omgeving.

Eindelijk bereiken we het kilometers lange, onverharde pad. Het blijkt een grindpad te zijn: een karrespoor, aanvankelijk langs een dijk. Het is er behoorlijk saai: aan een kant geen uitzicht door de dijk, aan de andere kant eindeloze akkers tot aan de horizon. Het wordt ook warmer, de vermoeidheid slaat toe en we missen een plekje om even te rusten. Aan het einde van de dijk staat een boerderij, we hopen dat het landschap vandaar afwisselender wordt. Hij staat op een T-splitsing en we zoeken tevergeefs naar een geel pijltje van het wandelnetwerk. We zien Sint-Kruis links van ons liggen, maar pakken toch maar de kaart erbij. We moeten rechtsaf. Dat klopt ook met het pijltje dat we wel vinden voor de tegengestelde richting. 

Het voelt vreemd: Aardenburg ligt nu recht voor ons. We verwachten steeds dat het pad ergens linksaf zal slaan, maar dat gebeurt niet. We kunnen het ellenlange, saaie grindpad, zonder bankjes alleen maar volgen, nergens is een afslag. Het is doorbijten. Wat zijn we opgelucht als we aan het einde van het pad, vlakbij de rotonde van Aardenburg, eindelijk een bankje zien staan. We zijn totaal op en blijven er een dik kwartier zitten, weer met uitzicht op een kreek.

De teller staat inmiddels op bijna 9 km en we moeten nog 2 km lopen om Sint-Kruis weer te bereiken. En dan blijkt wat op tijd rusten en een prettige omgeving doen. Over een binnenweg leggen we het laatste stuk af: langs mooie huizen en tuinen, langs stukjes bijzondere natuur en tenslotte weer een stuk langs de lange Sint-Kruis kreek. Er staat zelfs nog een bankje in de schaduw, maar we moeten door. Via het fietspad steken we de kreek over en lopen Sint-Kruis binnen. Helaas geen Greetje meer voor ons vandaag. Het is al laat, we zijn volkomen uitgeput en willen alleen nog maar naar huis. Bovendien is het café al volgestroomd met de vaste biljartclub (zonder de 1,5 m.).... 

We hebben 11 km gelopen, veel meer dan de bedoeling was. Met een gemiddelde snelheid van 4,4,km/u. (De knooppunten die we volgden waren: 15-71-72-91-33-34-15. Het mooiste stuk vonden wij: 33-34-15.)

Zaterdag 5 en zondag 6 september: rustdagen. De korte route op het schema van 3 km sla ik over. De tocht van vrijdag heeft een te grote impact gehad op mijn knieën en voeten. Het was een beetje overmoedig te denken dat je van 7,5 km ineens over zou kunnen stappen naar 10. En dan blijkt dat ook nog eens 11 te zijn.... Het totaal aantal km voor deze week is ongeveer gehaald, dus ik vind het wel goed zo.

Resultaten veertiende week

De afgelopen week heb ik 2 keer gewandeld en in totaal 17,5 km afgelegd. Minder dan het schema. Weer blijkt dat na elk wandeluur even rusten belangrijk is en dat het niet wijs is te snel voor langere afstanden te kiezen. Een mooie, afwisselende omgeving helpt daarnaast om de vermoeidheid minder te voelen.

© Jannie Trouwborst, september 2020.

Sinds 31 mei 2020 in totaal gelopen: 227 km (afgerond).