Onze wandelingen beperken zich de laatste tijd veel tot de Braakmanbossen. Dichtbij huis, zoals aanbevolen in deze coronatijd en altijd verrassend. Zuid is dichterbij en kennen we op ons duimpje, zodat geen enkele wandeling hetzelfde hoeft te zijn. Zeker nu is dat een voordeel, want de anders zo rustige Braakmanbossen worden tijdens de herfstvakantie beter bezocht dan anders. Uiteraard zou ik daar blij over moeten zijn, ik maak er immers genoeg reclame voor. Maar toch kom ik liever niet teveel mensen tegen op onze wandelingen.
Zowel maandag 19, als donderdag 22 oktober maakten we dus een rondje door de Braakman-Zuid. Kriskras over paden die niet aangegeven staan als wandelroute met paaltjes of pijltjes. Maandag maakten we daarbij een tochtje in het bos zelf van 5,4 km, donderdag kozen we een langere route die deels door de omringende polder ging. Die was 7,1 km. Over die tweede route wat meer.
Het hondenbos
In de meeste natuurgebieden mogen honden alleen aan de lijn mee. Ze verstoren anders het wild (zoals reeën en herten, hazen en konijnen en op de grond broedende vogels). Daarnaast zijn er stukken waar ze helemaal niet mogen komen, omdat er vee los rondloopt dat onrustig wordt van honden en dan wel eens agressief kan reageren. Toch houden veel baasjes zich daar niet aan. Met alle nare gevolgen van dien.
Maar Staatsbosbeheer houdt er rekening mee dat honden ook wel eens lekker willen rennen en spelen met elkaar. Daarom zijn er altijd wel speciale plekken te vinden als "hondenlosloopgebied". Fijn voor de hondenbezitter en als wandelaar weet je dan wat je daar kunt verwachten. In de Braakman-Zuid moeten honden overal aan de lijn, met uitzondering van twee ruim bemeten hondenuitlaatbossen. Het ene ligt in de uiterste noordwest punt van het gebied. Er is een kleine parkeerplaats vlakbij (via een zijweg van de Spanjaardsweg), maar je kunt er ook heen lopen, met de hond aan de lijn, vanaf de grote P-plaats aan de Isabellaweg. Het andere hondenuitlaatbos ligt in een bosgedeelte langs de westoever van het Isabellakanaal. Op die P-plaats kom je door de Spanjaardsweg verder te volgen tot de ingang van dat stukje bos.
De Savoyaardweg
Aan de geparkeerde auto's zien we donderdagmorgen al dat er aardig wat bezoekers zijn. We wandelen naar het hondenbos aan de westoever. Ook daar staan aardig wat auto's, maar we komen geen hond tegen. Geen baasjes ook trouwens. Bij het sluisje verlaten we het bos en gaan over de Spanjaardsweg verder. Rechts van ons hebben we zicht op de weilanden die doorlopen tot de oever van het Isabellakanaal. De grazende schapen hebben hun wollige winterjassen al aan. Links liggen de akkers tot aan de dijk die ooit het schorren- en slikkengebied van de Braakman afbakende. Waar de dijk en de Spanjaardsweg elkaar raken, is een verloren hoekje ingezaaid met zonnebloemen. Wolken mezen storten zich gulzig op de zaden.
Via de Jagersweg steken we de dijk over en komen op de onverharde Savooyaardsweg aan de ander kant. Op de boerencamping is het seizoen duidelijk voorbij. Bij het bankje op het uitzichtpunt rusten we even uit en keren dan terug naar de Spanjaardsweg die ons weer naar het Braakmanbos brengt. Door het hondenbos daar (weer geen hond gezien) en via het bruggetje over de Braakman (zoals het kanaal vanaf daar heet) wandelen we terug door het herfstige bos naar de P-plaats.
Het Ommetje van Spui
Begin van de week zijn we beiden ingeënt tegen zowel de griep als pneumokokken. Ik had niet echt last van bijwerkingen, maar ik voelde wel dat ik vermoeider was dan anders en daarom leek het me geen goed idee deze week nog een tocht van 10 km te ondernemen. Maar er lagen nog een paar Ommetjes te wachten. En die van Spui rond de 5 km zag er aantrekkelijk uit.
Zaterdag 24 oktober: Het weer is nog somber, maar droog en weldra zal de zon erbij komen. Parkeren in Spui kan prima bij de prachtig gerestaureerde en nog werkende beltmolen Eben Haëzer uit 1807. Naast de ruime parkeerplaats ligt het logebouw van de Vrijmetselaars. Tussen beide door volgen we een houtsnipperpad en een voetpad tot de Pootersdijk, steken deze schuin over en mogen nu via een graspad om de akkers heen langs de oevers van de Spuikreek wandelen. Er wordt hard gewerkt op het land: de aardappels moeten eruit. Via de middeleeuwse Graaf Jansdijk (die je nog op vele plekken in Zeeuws-Vlaanderen tegenkomt) en de Pootersdijk, met geweldige dijkhuisjes, bereiken we het dorp weer en gaan dan aan de andere zijde van de sluis die Spui haar naam gaf, het natuurgebied Eiland van de Meijer in.
Aan de oever van de Otheense Kreek vinden we een bankje met een geweldig uitzicht. We verlaten het schiereiland tussen de kreken via een bruggetje en lopen over het grasland langs de Bronkreek terug naar het dorpje. Dat laatste stuk blijkt ook een hondenlosloopgebied te zijn van Staatsbosbeheer.
Het was een geslaagd Ommetje, met veel onverharde paden. Daar houden we wel van. We gaan hier zeker nog eens wandelen. En er kunnen weer 5 km bij het totaal geteld worden deze week. De GPS-track van deze route staat HIER.
We hebben er nu nog 4 tegoed!
Resultaten eenentwintigste week.
De afgelopen week heb ik 3 keer gewandeld en in totaal ruim 17,5 km afgelegd.
© Jannie Trouwborst, oktober 2020.
Sinds 31 mei 2020 in totaal gelopen: 336 km (afgerond).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten