Wandeltrainingsweek 19: De Canisvliet in de herfst en de Vogelkijkhutten bij Scherpbier

Mijn doel om weer 10 km te kunnen wandelen is bereikt. Nu is het zaak dat met steeds meer gemak te kunnen doen en de opgebouwde conditie vast te houden. Voorlopig zal ik twee wandelingen per week maken. Een van 4 tot 6 km en een van ca. 10 km. En natuurlijk blijven vertellen over de bijzonderheden van de omgeving.

Maandag 5 oktober: rustdag

Dinsdag 6 oktober: Nog steeds werkt het weer niet echt mee. In de middag wagen we toch een poging: er is af en toe zon en de kans op regen lijkt klein. En omdat we toch even bij onze favoriete boekwinkel in Sas van Gent moeten zijn vanwege de Maand van de Geschiedenis, besluiten we tot een rondje Canisvliet. We lopen daar graag, een eerdere beschrijving vind je HIER.

We stappen stevig door, je weet nooit wanneer die donkere wolken hun lading laten vallen. Soms lopen we beschut over bospaden, dan weer in de open lucht. We hebben een beetje pech: juist als we geen beschutting hebben, valt er wat regen. Het zicht over de kreek is prachtig: zon en donkere wolkenluchten, vogels op het water. Ook in dit natuurgebied is de herfst al aanwezig, met veel afgevallen blad, enkele paddestoelen en glibberige paadjes na de uitbundige regenval van de laatste weken. Her en der zien we de gevolgen van de storm van vorige week. 

Op 100 meter voor de parkeerplaats breekt een hoosbui los. Snel duiken we de auto in. Toch was het fijn even een uurtje buiten te zijn. Er staat in elk geval weer 5 km op de teller.

Woensdag 7 en donderdag 8: rustdagen

Vrijdag 9 oktober: De beste dag van de week, volgens de weerberichten. Dus doen we een poging om weer eens aan de 10 km te komen. Via RouteYou heb ik een wandeling uitgezocht van 10,8 km die start in het gehucht Scherpbier. Het is genoemd naar een van de vele forten uit de Tachtigjarige Oorlog. Dat maakte deel uit van de Linie van Oostburg en diende om de vestingstad Oostburg te verdedigen. Innundaties uit diezelfde periode hebben in deze omgeving tussen Oostburg en Groede gezorgd voor mooie natuurgebieden en prachtige kreken. Vooral watervogels profiteren daarvan. Van het fort zelf is slechts een verhoging in het landschap overgebleven. Plotselinge bochten in de polderwegen tonen aan waar het fort gelegen heeft. Voor wie geïnteresseerd is in deze geschiedenis kan terecht in het Museum Het Bolwerk in IJzendijke. 

Wij kozen om een andere reden vandaag deze wandeling: de natuur. Langs de route liggen twee vogelkijkhutten: De Sluiswachter en Hof van Scheerens. Ze geven zicht op De Blikken, een weilandreservaat met veel watertjes en plassen. Wie de wandeling na wil lopen, kan het beste parkeren op de grote parkeerplaats bij De Sluiswachter. Op de vele smalle dijkjes in de buurt van het officiële startpunt is weinig ruimte om te parkeren.

Uiteraard lopen we eerst door een lange meidoornhaag naar de vogelkijkhut. Het is er stikdonker. Voorzichtig openen we een van de kijkgaten en jagen daarmee ongewild een heleboel kievieten op de wieken. Gelukkig strijken ze vrij snel weer neer. Er is nog veel meer te zien, we genieten er een poosje van, maar omdat we een lange tocht voor de boeg hebben, besluiten we een andere keer terug te komen met de verrekijker en dan ook de tweede vogelkijkhut te bezoeken. Via een graspad komen we langs het toegangspad dat naar die hut leidt. Daarna is het gedaan met het onverharde lopen helaas.

De vrijdagmorgen blijkt niet zo heel goed gekozen: het is wisseldag op de campings en vakantieparken in de buurt en er rijden dan ook, zeker in het begin, heel wat vertrekkende vakantiegangers op de smalle dijkjes. Het is goed opletten. Na de camping wordt het stiller op de weg en vinden we een van de prettige houten zitjes langs deze route: twee stoeltjes met een tafeltje. Even van de vogelgeluiden genieten en wat drinken.

Veel verkeer zien we daarna niet meer, maar het blijven polderwegen, waar ook tractoren rijden. Het valt ons opnieuw op, hoeveel verschil de hoge populieren maken langs de kronkelende dijkwegen. De laatste jaren worden er veel gekapt: de meeste zijn na de Tweede Wereldoorlog geplant en dus bijna allemaal tegelijk aan het einde van hun gezonde leven. Tussen de boomrijen loopt het prettiger. Gelukkig wordt er ook weer herplant en wordt er meestal niet aan beide zijden van de weg tegelijk gekapt. 

Aan de oever  van de Nieuwerkerkse Kreek vinden we een pauzeplek met uitzicht op het water. De wind trekt aan en ondanks wat zon kunnen we niet zo lang blijven zitten als we zouden willen. Dus als de lunch op is, gaan we weer op pad. De kilometers beginnen te tellen, we zijn de 10 km voorbij. Nog even doorbijten. Bij de P-plaats aan gekomen staat er 11,5 km op de teller. Een nieuw record!

De route is grotendeels verhard. Je moet wel van het polderlandschap houden om ervan te kunnen genieten. Het voor- en najaar zijn de beste perioden om hem uit te proberen. De GPX-file is HIER te vinden.

Resultaten negentiende week

De afgelopen week heb ik 2 keer gewandeld en in totaal ruim 16,5 km afgelegd. De herfst is duidelijk begonnen, het was even zoeken naar geschikte wandeldagen. Met het record van 11,5 km is duidelijk dat het doel om 10 km te bereiken ruimschoots is gelukt. Het gaat nog niet helemaal vanzelf, maar dat is een kwestie van volhouden. Met de komende, twintigste week sluit ik het trainingsprogramma voorlopig af. Maar de wandelverslagen gaan door.

© Jannie Trouwborst, oktober 2020.

Sinds 31 mei 2020 in totaal gelopen: 301 km (afgerond).