Dit is het laatste blog over het trainingsprogramma dat ik startte om 10 km op een dag te kunnen lopen. Onze wandelavonturen gaan echter gewoon door. Deze afsluitende week verliep het een beetje rommelig.
Maandag 12 oktober: Het is fris voor de tijd van het jaar. Maar de zon schijnt en het waait nauwelijks. Ideaal weer voor een frisse neus en een portie vitamine D. We kiezen voor een wandeling langs het Isabellakanaal, dat de Braakman verbindt met het Vlaamse Boekhoute-Haven. Het ligt voor een groot deel in het Braakmanbos-Zuid en voor een gedeelte in België. Voor een uitgebreide beschrijving verwijs ik naar een eerder blog uit deze serie (KLIK HIER).
We parkeren de auto op de Isabellaweg aan het begin van de onverharde weg bij het sluisje aan de oostzijde van het Isabellakanaal. Het bosgedeelte slaan we deze keer over, maar we lopen wel het stukje in Vlaanderen, dat we de vorige keer oversloegen. Er liggen nog heel wat afgewaaide takken over het pad van de storm van vorige week. Ons eerste cadeautje vandaag is een feit: een ijsvogeltje vliegt voor ons uit langs de slootkant.
Vanaf deze kant zie je het kanaal niet. Wel een restant van de aftakking van de oude Braakman, die met een ruime bocht (verscholen in het riet) in de richting van Boekhoute-Haven loopt. Voor de garnalenvissers van Boekhoute gold hetzelfde als voor de mosselvissers van Philippine: door verzanding van hun vaarweg waren ze aangewezen op een kanaal en een nieuwe haven. Waar die lag is aan het eind van het onverharde pad te zien aan de hoek die de dijk er maakt. Nu grazen er schapen, maar ooit lagen hier de garnalenschuiten. Voor de sluis (die daar toen nog lag) die voor de afwatering van de polders in Vlaanderen zorgde.
Bij de bevrijding van Zeeuws-Vlaanderen in september 1944 is om deze sluis heftig gevochten. Er is niets meer van over. Er ligt nu een brug over het kanaal en er is een herdenkingsmonument voor de Canadese soldaten die daarbij gesneuveld zijn. De nieuwe sluis ligt op Vlaams grondgebied en bereik je door over de kasseienweg in de richting van Boekhoute te lopen. In deze streken worden op bepaalde plaatsen de kasseienwegen als cultureel erfgoed in stand gehouden.
We vergeten weleens dat België twee wereldoorlogen mee heeft moeten maken. De Eerste wordt daar De Grote Oorlog genoemd. In tal van steden staan indrukwekkende monumenten voor de gevallenen. Omdat Nederland neutraal was tijdens de Eerste Wereldoorlog, hebben de Duitsers de grens hermetisch afgesloten met een zgn. Dodendraad: wie probeerde de grens toch over te komen werd geëlektrocuteerd. Overal in Nederland worden tegenwoordig langs die grens herinneringstekens geplaatst aan deze draad die duizenden doden extra koste, omdat men veelal niet bekend was met het fenomeen elektriciteit, zeker niet op het platteland. Ook bij de nieuwe sluis is een (kunstzinnig) monument geplaatst. Er staan een aantal informatiepanelen bij met meer uitleg over de gebeurtenissen.
Veel planten langs de bermen van de weg zijn uitgebloeid, een enkeling doet een laatste poging. We zijn nog niemand tegengekomen op onze aangename wandeling, maar dan ligt er een fiets in de berm. Het is bij de wilde appelboom, die in het voorjaar zo mooi bloeit. Op de helling naar beneden is iemand valappeltjes aan het rapen. Waarom ook niet, je kunt er in elk geval appelmoes van maken!
We steken weer het kanaal over, via een brug waaronder de goot kruist richting waterbedrijf. Pakken nog een stukje bos mee en staan dan na 5,1 km weer bij de auto. Wie de hele route wil open kan starten bij de grote parkeerplaats van de Braakman-zuid. Voor de GPS-route daarvan verwijs ik naar onze Geocache: Langs het Isabellakanaal (voor geocachers: GC25KG4). Je loopt dan bijna 7 km.
Vrijdag 16 oktober: Terwijl mijn echtgenoot een bezoek brengt aan de polikliniek van het ziekenhuis in Terneuzen, maak ik intussen een wandelingetje langs de mooie Otheense Kreek, net als de Braakman een vroegere uitloper van de Westerschelde. Omdat we nog een Ommetje Terneuzen tegoed hebben, komen details een andere keer. De afstand was 4,5 km.
Zaterdag 17 oktober: Het is een beetje lastig met de nieuwe Corona regels een plek te vinden om te wandelen. Blijf thuis, wordt er gezegd. Maar wandelen in de buurt mag wel. Vermijd drukte, is ook een eis. Eigenlijk blijft er dan maar een mogelijkheid over. Ons geliefd natuurgebied in de buurt: De Braakmanbossen.
We kiezen voor Braakman-Noord dit keer, omdat we daar de langste wandeling kunnen maken: 7 km als het goed is, met halverwege ons jubileum- picknickbankje. Het is somber weer en niet erg warm. We stappen flink door. Dit keer lopen we de gele route tegen de richting in. Het ziet er dan toch net weer even anders uit. Al snel blijkt dat in deze Corona-herfstvakantie, met weinig mogelijkheden tot vertier, gezinnen met kleine kinderen, maar ook ouderen, de Braakman hebben ontdekt. Het is er (naar onze begrippen dan) behoorlijk druk. We komen zo'n 20 à 25 mensen tegen. En, helaas, 3 mountainbikers die ons van het pad afschreeuwen. Hier en daar kiezen we een binnendoorpad, daar kom je niemand tegen. Zo ontdekken we vers opgekomen paddenstoelen en een heleboel uitbundig bloeiende Kardinaalsmutsen.
Terug op de parkeerplaats zien we wel 8 auto's staan, terwijl we anders de enigen hier zijn. Het begint een beetje te spetteren. Maar de wandeling zit erop: 7,9 km geeft mijn wandelapp aan, 4,8 km/u. Dat moet het zijn voor deze week. Volgende week zien we wel weer verder.
Resultaten twintigste week.
De afgelopen week heb ik 3 keer gewandeld en in totaal ruim 17,5 km
afgelegd. Met deze
twintigste week sluit ik het trainingsprogramma voorlopig af. Maar de
wandelverslagen gaan door.
© Jannie Trouwborst, oktober 2020.
Sinds 31 mei 2020 in totaal gelopen: 318,5 km (afgerond).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten