Het wordt schipperen met het weer. De herfst toont geregeld zijn gure kanten: kou, veel wind, nattigheid. Ik merk dat goede wandelschoenen, sokken en een paar fleece vesten zo'n beetje de enige echte wandelattributen zijn waar ik over beschik. Al moet er ergens ook nog een flinke poncho liggen. Ik zal er rekening mee moeten houden, dat ik niet altijd met gewenst weer kan gaan wandelen.
Maandagmiddag 26 oktober: de herfst toont zich vandaag van een redelijke kant. Wel een stevige, koude wind, maar ook zon. Dus kiezen we voor een rondje door de polder, het bos is niet zo betrouwbaar bij zoveel wind. Bovendien liepen we zo meer in de zon: goed voor de vitamine D.
Dit polderrondje loop ik wel vaker en met de wisseling van de seizoenen zie ik de transformatie van de akkers. Pril groen wordt stevig graan of groeit uit tot donkergroen loof met eronder stevige suikerbieten. Eerst verdwijnt het vlas, ook het graan is allang van de akkers, de uien zijn geoogst, de meeste aardappels uit de grond. Tijd voor de mais en de suikerbieten. Die laatste liggen in grote bergen langs de kant van de weg of op boerenerven om opgehaald te worden. De velden raken leger of worden ingezaaid met een groenbemester. En toch blijven er nog verrassingen over.
We stuiten op een enorm veld met zonnebloemen in volle bloei. En verbazen ons erover, dat we ze niet hebben zien opkomen. Misschien zagen we ze aan voor groenbemesting, toen er nog geen bloemen aan te zien waren. Het veld is zo groot, dat we aan de andere kant van ons rondje het andere uiterste ervan zien. Honderden vierkante meters met zonnebloemen. Dat is geen aardigheidje meer voor de vogels. Het is een nieuwe nateelt, die we hier niet eerder zagen. Voor de zonnebloemzaden nemen we aan. Wellicht heeft de klimaatverandering hier ook een aandeel in. Dat het nog mogelijk is zo laat in het seizoen zonnebloemen te laten groeien en rijpen. Zouden er nog genoeg bijen en andere insecten zijn op ze allemaal te bezoeken? We gaan het zien. Mijn app geeft 4,8 km aan.
Donderdag 29 oktober: voor de ochtend is droog weer voorspeld. Maar daarna wordt het bar en boos. De lange wandeling die in de planning staat voor deze week houden we dus maar even aan en kiezen voor de vertrouwde Braakman-zuid. De herfst zet door: gekleurde bladeren aan de bomen en op de grond, paddenstoelen komen te voorschijn en bessen, steeds meer bessen en andere vruchten. De Braakmanbossen vormen een royaal gedekte tafel voor de vogels.
We lopen kriskras een rondje, zitten een poos op het uitkijkpunt. Dit keer had ik de verrekijker weer eens mee genomen. Maar ik was even vergeten, dat ik door steeds meer beven zonder steuntje er niet goed door kan zien. Het zonnetje komt ook nog even door de wolken piepen. Voldoende vitamine D vandaag, lijkt me. De gelopen afstand is 4,7 km.
Vrijdag 30 oktober: Voor zaterdag is beter weer voorspeld, toch kiezen we vandaag voor onze grote weekwandeling. Ik wil naar de omgeving van Breskens en je weet maar nooit hoe druk het daar wordt in het weekend als het mooi weer is. Het blijkt een goede keus: we ontmoeten onderweg vrijwel geen anderen (te voet of op de fiets) en het blijft droog.
Uit mijn verzameling haal ik de VVV-folder Het Westerscheldepad. Het is al een oude folder en nu er een knooppuntensysteem is gemaakt in Zeeland is hij niet meer up-to-date. Bovendien moeten we het dus alleen met een beschrijving van de route en een kaartje doen en die blijken niet helemaal te kloppen. Maar we komen er uiteindelijk wel uit en hebben genoten van de tocht.
We parkeren de auto aan de kust bij Nummer Een. Heerlijk al die aparte Zeeuws-Vlaamse namen hier. We lopen via Slijkplaat en Sasput naar een sluisje, waar we een kunstwerk van Omer Gielliet weten te staan. Deze pastoor uit Breskens was tevens kunstenaar. Uit soms eeuwenoud hout maakte hij beelden die meestal een religieuze inhoud hebben. Je vindt ze zowel in Nederland als Vlaanderen. Meer over de pastoor en zijn drijfveren zie HIER. Daar kun je ook enkele voorbeelden vinden. Het beeld bij het sluisje herinnert aan de landing op 9 maart 1733 van ongeveeer 780 Salzburger immigranten die vanwege hun Lutherse geloof moesten vluchten. Ze vestigden zich in het Land van Cadzand. We schrokken ervan hoe zeer het door de tand des tijds aangetast is. Gelukkig hebben we nog een foto van de originele staat.
Via de kronkelige polderwegen en langs een prachtig natuurgebiedje wandelen we richting Breskens. In de lente kun je hier de boomkikkers horen kwaken. Pas als we de gemeentegrens naderen komen we de eerste mensen tegen. We zijn dan al over de helft van onze wandeltocht. Onze eerste stop is nu het monument voor de burgerslachtoffers van het bombardement door de Canadezen op Breskens op 9 september 1944. Het gebeurde in een poging de haven te vernietigen, zodat de Duitsers zich niet terug konden trekken op Walcheren. De Slag om de Schelde heeft enorm veel schade aangericht in West-Zeeuws-Vlaanderen. De film die erover deze minder bekende, maar doorslaggevende gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog is klaar en komt binnenkort in de bioscoop.
Zelfs Breskens is op deze vrijdagmorgen na de herfstvakantie uitgestorven. Ons favoriete visrestaurantje is door de Corona beperkingen uiteraard dicht. We vinden een bankje aan de haven en eten er onze lunch. Het is nog steeds droog, maar de wind trekt aan en is erg fris. Lang blijven zitten is geen optie. Langs de oever van de Westerschelde gaan we richting vertrekpunt. Bij het Gemaal steken we de dijk over en gaan via een bosgebiedje terug naar de P-plaats.
Een afwisselende route die met wat aanpassingen nog leuker wordt. Ik zal er later nog een aangepaste GPX-file van maken en die t.z.t. hier toevoegen. Ik kan weer 10 km bijschrijven!
Resultaten tweeëntwintigste week.
De afgelopen week heb ik 3 keer gewandeld en in totaal ruim 19,5 km afgelegd.
© Jannie Trouwborst, oktober 2020.
Sinds 31 mei 2020 in totaal gelopen: 355,5 km (afgerond).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten